Szlaki turystyczne - Szlaki rowerowe, piesze i narciarskie

Szlak Tatarski można pokonać na dwa sposoby w wariancie krótszym 19km lub dłuższym 46km. Można również zmodyfikować żółty szlak rowerowy "Wokół Jeziora Selmęt Wielki" wracając drugim wariantem Szlaku Tatarskiego. 
 Pierwszy wariant (zielony) Szlaku Tatarskiego to 19-kilometrowej długości odcinek biegnący w kierunku południowym do Prostek. Z Ełku, brzegiem jeziora Ełk poprzez Szybę, szlak ten prowadzi w rejon pięknych lasów sosnowych i świerkowych największego kompleksu leśnego ziemi ełckiej. Po drodze zahacza o malownicze "oczko wodne" oraz duże wzniesienie - Tatarską Górę (nazwa związana z napadem tatarskim w okresie wojen szwedzkich). Stąd poprzez miejscowości Lipńskie Małe i Ostrykół, wzdłuż rzeki Ełk, szlak kieruje się do Prostek i wsi Bogusze, gdzie upamiętnione jest miejsce byłego obozu koncentracyjnego żołnierzy armii radzieckiej i włoskiej. W Boguszach szlak kończy się przy potężnym, dawnym polsko-pruskim słupie granicznym nad rzeką Ełk. Wzniósł go w 1545 roku książę Albrecht Hohenzollern w miejscu, w którym stykały się ziemie Prus, Polski i Litwy.

  Drugi wariant Szlaku Tatarskiego (niebieski) jest pętlą długości 46km umownie mającą swój początek w Ełku przy moście na ulicy Zamkowej. Stąd udajemy się ulicami: Wojska Polskiego, Kilińskiego i Kolejową poza miasto do kompleksu leśnego zwanego Ełckim Borem. Pierwszym punktem na naszej trasie jest miejscowość Mrozy Wielkie - siedziba nadleśnictwa Ełk. Przed nimi, po lewej stronie, mijamy grodzisko jaćwieskie położone na brzegu jeziora Selmęt Wielki. W Mrozach przy nadleśnictwie znajduje się park z m.in. ośmioma 150-letnimi dębami i klonami, z których część przekracza 20 m wysokości. Ciekawostką jest 9 lip liczących ponad 100 lat, których pnie tworzą niejako wspólną całość. Następnie skręcamy w polną drogę prowadzącą do wsi Regiel. W drodze do niej mijamy jezioro Regielskie, a wkrótce potem mniejsze jezioro Szlam. W przeszłości oba zbiorniki wraz z dzisiejszymi podmokłymi łąkami ciągnącymi się do kolejki wąskotorowej stanowiły jeden akwen wodny. W wyniku działalności człowieka (melioracje) oraz zjawiska sukcesji, czyli naturalnego zarastania zbiorników i przechodzenia w torfowiska, zasięg pierwotnego akwenu zmniejszył się ponad dwa razy. Procesy sukcesji szczególnie dobrze widoczne są na przykładzie jeziora Szlam. Mijamy wieś Regiel i wjeżdżamy do największego kompleksu leśnego w okolicach Ełku - Ełckiego Boru, będącego pozostałością po historycznych puszczach niegdyś tu rosnących. Bór Ełcki dochował się do naszych czasów z dwóch podstawowych powodów. Pierwszą jest fakt, ze rośnie on na polu sandrowym, a więc na terenach piaszczysto - żwirowych o niskiej wartości troficznej, a po wtóre historycznie - przez wiele lat stanowił on własność miasta Ełk. Po przejechaniu od Regla ok. 8 km dojeżdżamy do Ostrykołu.  Znajduje się tu najstarszy na Warmii   i Mazurach kościół drewniany pochodzący z 1667 r., obok którego rosną pomnikowe dęby. Z Ostrykołu kierujemy się w stronę wsi Lipińskie Małe po drodze mijając rzekę Ełk - najdłuższą na Pojezierzu Ełckim (114 km). Nieuregulowana, płynąca meandrami rzeka Ełk wraz z doliną zalewową jest bardzo wartościowym z punktu widzenia przyrodniczego ekosystemem. W dolinie łatwo zauważalne jest strefowe rozmieszczenie siedlisk łąkowych oraz roślinności szuwarowej. Środowisko to jest miejscem życia wielu gatunków owadów. W Lipińskich Małych ponownie przekraczamy rzekę Ełk. W miejscowości zachowało się kilka budynków z przełomu XIX/XX w. Podążamy w kierunku linii kolejowej Ełk - Prostki, wzdłuż której, przebiegającą w sąsiedztwie drogą, podążamy w kierunku Tatarskich Gór. Po kilku kilometrach jazdy podążamy w kierunku widocznych wzniesień - Gór Tatarskich. Wyniesienia te są morenowymi ostańcami zbudowanymi z glin, wychodnymi utworów starszych od otaczającego je pola sandrowego. U podnóża Gór Tatarskich leży urokliwe, śródleśne jeziorko Tatary Duże. Około 20 metrów powyżej, w kulminacyjnym punkcie wzniesień, w średniowieczu funkcjonował gród jaćwieski. Znad jeziorka Tatary Duże udajemy się lasem w kierunku równie urokliwego jeziorka Żabie Oczko, po drodze mijając w podszyciu i runie chronione lub rzadko występujące rośliny, takie jak: irgę, ostrołódkę kosmatą, mącznicę lekarską, świdośliwę. Przed dotarciem nad Żabie Oczko, po trudach podróży można posilić się w przydrożnym barze. Jezioro otoczone dookoła lasem z szeroką, zagospodarowaną plażą w sezonie letnim licznie odwiedzane jest przez ełczan. Po odpoczynku kierujemy się w stronę wsi Barany po drodze mijając dobrze zachowany zabytkowy cmentarz. Tam po raz trzeci na trasie pokonujemy rzekę Ełk i udajemy się przez Malczewo do Mąk. Nad wsią dominuje góra Stróż, na szczycie której w średniowieczu istniało grodzisko jaćwieskie. W drodze towarzyszą nam malownicze widoki wzgórz morenowych. Kolejnym etapem naszej wędrówki jest wieś Szarek w której opieką konserwatorską objęto: żywotnik olbrzymi o obwodzie 2,3 m i wysokości 20 m, dąb szypułkowy 23 m wysokości i obwodzie 4,7 m oraz 4 lipy drobnolistnej o wysokości 22-24 m i obwodach 1,7- 3,3 m. Za miejscowością warto wspiąć się na górę Bunielkę, z której rozpościera się piękny widok na Ełk. Wzniesienie to w średniowieczu było grodziskiem jaćwieskim, po I wojnie światowej założony został tu cmentarz, na którym spoczywają żołnierze niemieccy i rosyjscy. Spod grodziska drogą polną, wzdłuż jeziora Szarek docieramy do Chruściel, skąd asfaltową szosą, w towarzystwie tym razem najgłębszego na Pojezierzu Ełckim jeziora Ełk (głęb. 56 m), docieramy na most przy ulicy Zamkowej, gdzie rozpoczęliśmy trasę.

< Poprzednia		Następna >